Normaal ging de rit naar Aalst, maar dat was enkele kilometers te ver om te vertrekken om 9 u.

Dan maar een kortere rit naar de Kruibeekse polders, de vooruitzichten waren ook al niet om naar huis te schrijven. 

En het was inderdaad een trieste morgen. Zou het regenen of zou het overblijven? We zullen het er maar op wagen. Eerst even bellen met de bazin van het café in Bazel. Blijkbaar was ze nog niet wakker, dan maar inspreken dat we rond 10.30 u met 20 dames een tasje koffie komen drinken.

Oké, we kunnen vertrekken, richting Bornem, den dijk op in Temse en via Rupelmonde naar de Kruibeekse polders. Aan den overzet keren we om en rijden we naar Bazel, de koffie zou smaken. Klokslag half elf aan de kerk, maar madam had zich blijkbaar overslapen en haar café was nog potdicht.

Dan maar iets anders gezocht. Achter den hoek was er ons nog een bekend café “den Oyevaer”, gekend van de afsluiter friet met stoofvlees van de Kruibeekse volkssportroute. Die mensen waren wel al wakker en we waren content dat we daar onze koffie konden drinken. Enkel Monique geraakte niet aan hare warme chocomelk, dat geven ze enkel in de winter. Het was nochtans meer winterweer dan zomerweer.

Ons zjat was bijna leeg, begon het toch te regenen zeker. Maar we hadden nog sjans, in Bornem was het al langer nat. Ons regenvestje aan en we trokken verder, Bazel door, richting Temse. Voorbij de brug de keuze, ofwel langs de Weert, ofwel de kortere weg via Bornem. Het weer was iets beter dus werd er gekozen om er nog een stukske aan te breien.

Dat was helaas een slecht idee, 500 meter verder aan de bocht van het kapelleke een valpartij. Efkes rusten en de knie en pink verzorgen van Olive en daarna terug van start. In Bornem op ‘t Hoogste waren er enkelen die huiswaarts keerden, de anderen gingen nog een pintje drinken in het fort. Maar blijkbaar nemen niet alle chauffeurs het zo nauw met een groepje fietsers en vinden ze het niet erg om te dicht te komen rijden zodanig dat er enkelen moesten uitwijken met de volgende valpartij tot gevolg. Jeannine N was er serieus aan toe, deze keer knie en hand. Zo vlug mogelijk naar huis samen met Chris. En dat het serieus was ! In het gips ! De overigen reden verder richting fort, maar blijkbaar waren er al enkelen afgeslagen naar Oppuurs, zodat we met een zevental overbleven. Een rit zonder leuk einde, volgende keer beter.

Kris