Beste Fietsers,

 

Ondanks het feit dat er een belangrijk deel van ons “ploegske” op fietsvakantie was in Mallorca én dat er slechte weersomstandigheden voorspeld waren was er toch een vrij grote opkomst voor de zondagse rit. De ordediensten spraken van 20 à 25 man, de organisatie sprak van een veelvoud hiervan en hield het op 75 man.

De Werner zou ons op sleeptouw nemen en we gingen “Vlamme naar Hamme”. Nietsvermoedend zei hij, net voor het vertrek: “ik heb er nog een luske bijgedaan want het was nogal aan de korte kant en we hebben tijd genoeg”

Gezapig reden we via de Waggel zo naar ’t Hoogste, daar op ’t Hoogste werd het peloton voor de eerste maal wakker geschud: plàààààt. Gezellig gekeuvel langs de weg, de herstelling ging vlot, allemaal terug de velo op om via de Weert zo naar de Temsebrug te bollen alwaar we het Waasland zouden induiken. In de Weert werd  de groep een 2e maal opgeschrikt, alweer de zelfde kreet: plàààt. De voorwacht van het peloton had het zo direct niet begrepen en stond pas een paar honderd meter verder stil. Zelfde renner stond met hetzelfde wiel aan de kantL. Shit happens zeker?

Ondertussen sprak de Werner volgende wijze woorden: “ ik zal da luske er al maar terug afdoen of we zijn niet op tijd binnen”.

Na dit oponthoud waren we goed en wel in het Waasland aanbeland en reden we via “De Zaat” richting Tielrode waar de Werner ons een klimmeke beloofd had, ”ze liggen er toch”. Aan de watertoren van Tielrode stoven we de heuvel op tegen een goede 28 à 29 km per uur, enkele jaren terug was het hier tegen 18 per uur te klimmen “en boven wachten hé mannen”.

Via de gekende wegen ging het richting Sint-Niklaas West om zo de residentiële villawijken van Waasmunster te bereiken met zijn mooie straten en lanen. Zonder het goed en wel te beseffen bleken er toch een aantal verloren regendruppels gevallen waar we niets van hadden gemerkt maar die in het verdere verhaal wel een belangrijke rol zouden spelen.

De villabewoners hebben daar in hun mooie straten verschillende ingrepen gedaan die het verkeer een veilig verloop moeten geven. De buik van het peloton waarschuwde voor de gladde kasseitjes, hij was vorige week immers bevoorrechte getuige van de val van Renilde in de kasseistraatjes van Londerzeel.

Op een gegeven moment werd als verkeersremmer een chicane (in het schoon Vlaams een asverschuiving van de weg) ingebouwd, bovendien werd deze geplaveid met mooie vlakke kinderkopjes die netjes nat en glad waren van de regen. Als daar dan bovendien nog een metalen putdeksel in voorkomt hoeft het geen betoog dat dit voor de modale fietser een levensgevaarlijke situatie word.

Opeens schoof Frank S. zijn voorwiel onderuit, vanzelfsprekend gevolgd door zijn achterwiel en al wat bij die wielen hoort, een serieuze val, eindigend met een ferme klap op het hoofd. De collega’s konden hem ternauwernood ontwijken en zo verder onheil vermijden.

Direct een aantal bezorgde collega’s rond het slachtoffer die snel wou rechtkomen, doch Maarten  C. wou eerst de geestelijke toestand controleren, en toen Frank meende dat hij werd geïnterviewd door Michel Wuyts concludeerde Maarten dat alles ok was. Alhoewel, het linkerbeen was geschaafd van boven tot onder, een streepje bloed liep uit de knie, en de pols was een beetje stijf. Waarschijnlijk op adrenaline sprong de Frank direct op zijn fiets maar deze bleek ook lichtelijk geraakt te zijn, er zat flinke slag in het achterwiel, dan maar de achterrem open en opgelost.

Weeral oponthoud, in wat achteraf  de rit van de pech zou blijken, noopte de Werner alweer tot een kleine parcoursinkorting.

In Hamme Zogge mochten we op het  afgesloten parcours rijden van het Provinciaal Kampioenschap van Oost-Vlaanderen. Links en rechts was een klein stukje kassei in het parcours. De Frank moest steeds meer en meer de opkomende pijn in zijn pols/voorarm verbijten en ter hoogte van Grembergen besloot hij om de groep niet langer op te houden en via Dendermonde huiswaarts te keren.

Polle L. zou hem vergezellen, een mooi staaltje teamgeest van Pol.

De rest van de groep reed terug richting Hamme, om de Schelde terug over te gaan in Temse.

Net toen iedereen dacht dat we het wel zouden gehad hebben met pech: plààààààt! Driemaal plat in één rit, een record?  Volgens een  ancien  zou dit record op naam van vader OF zoon Cuyt staan met 5 of 6 platte banden. Moraal van het verhaal: kijk regelmatig de staat van de buitenbandjes na!

Een geluk bij een ongeluk was dan toch dat we de thuisbasis hadden bereikt voor de regenbuien in alle hevigheid losbarsten.

En hoe verging het ondertussen met het slachtoffer van de valpartij? Toen hij thuiskwam kon de Selle nog amper zijn stuur vasthouden, een bezoek aan spoed diende zich aan.

Na de nodige RX foto’s werd er niet direct een breuk vastgesteld mede vanwege de zwelling van de pols. Hij kreeg een voorlopig gipsverband om. Als ervaringsdeskundige op het gebied van traumatologie voelde hij echter dat er toch meer aan de hand was. Dinsdag moest de ongelukkige op verder onderzoek en werd er een breuk van een handwortelbeentje vastgesteld. Verdict: 4 weken gips….

Jammer maar helaas reeds de 2e min of meer ernstige val partij op enkele weken tijd! Toeval of niet??

 

Zo zie je maar weer dat geluk en ongeluk dicht bij elkaar liggen!!

 

Volgende week iedereen op post met nieuwe moed (en voor sommigen met nieuwe bandjes).

 

 

Sportieve groeten,

 

 

De Ghostwriter.